Mademoiselle ontdekt

must-read boeken

volgens de Standaard Boekhandel & De Morgen*

De helaasheid der dingen

Dimitri Verhulst


Het smelt

Lize Spit


1q84 (trilogie)

Haruki Murakami

❤❤

Oorlog en terpentijn

Stefan Hertmans


Grand Hotel Europa

Ilja Leonard Pfeijffer


Sprakeloos

Tom Lanoye

Het diner

Herman Koch


De Millennium-trilogie

Stieg Larsson

❤❤❤

De Da Vinci code

Dan Brown

❤❤

Wil

Jeroen Olyslaegers

❤❤❤

De eenzaamheid van de priemgetallen

Paolo Giordano


Tirza

Arnon Grunberg


Extreem luid & ongelooflijk dichtbij

Jonathan Saffran Foer

❤❤❤❤❤

Een klein leven

Hanya Yanagihara

De engelenmaker

Stefan Brijs

De geniale vriendin

Elena Ferrante

Het hout

Jeroen Brouwers


De acht bergen

Paolo Cognetti

Tonio

A. F. Th. van der Heijden

De correcties

Jonathan Franzen


Wat is de wat?*

Dave Eggers

❤❤❤❤❤

Beautiful boy*

David Sheff

❤❤❤❤

Zullen we het liefde noemen?*

Tine Bergen

❤❤❤❤❤

Let op mijn woorden

Griet Op de Beeck

❤❤❤❤❤

Good night, Charlie

Patrick Conrad

❤❤❤❤

Alles is krom

Leen van den Berg

❤❤❤❤❤

*en een ook een beetje volgens Mademoiselle Lunettes. Ik heb er stiekem wat literatuur aan toegevoegd, shht! Ik zou er nog tientallen aan toe kunnen voegen maar deze verhalen hebben me echt weten raken.


Don't choose a book by its cover!

De korte inhoud van elk boek lees je via het onderstaande knopje.

Veel leesplezier!

x

Van Antwerpen naar New York in anderhalf uur.

Ik heb van bij de opening in 2013 een zwak gehad voor het Red Star Line museum in Antwerpen.  In de voormalige gebouwen van rederij Red Star Line hangt een sfeertje dat je meteen meesleurt naar het verleden en je meeneemt op de reis die duizenden mensen destijds hebben afgelegd in de hoop een beter leven te vinden.  Het verhaal van landverhuizers is van alle tijden en blijft oeverloos boeiend. Wij gaan - helaas - laatdunkend om met migranten maar eigenlijk zou je versteld moeten staan van wat deze mensen gedreven heeft; van wat hen overkomen is voor - tijdens - na hun reis; van het leed dat ze ondergingen en van het gemis dat ze ervaarden. Het Red Star Line museum brengt dit prachtig en sereen in beeld. Ik heb ook aan de andere kant gestaan, op Ellis Island in New York. Ook daar overviel me een gevoel van weemoed en ontroerde de sfeer en sereniteit me. Ik kan mijn vinger er niet op leggen, op wat het precies is wat me zo raakt. Misschien is de hoop die onlosmakelijk verbonden is aan plekken als deze...

Mijn zoon houdt wel van een museumbezoekje op een druilerige dag. Tenminste, zolang het interactief is  en er geen gids aan te pas komt die bepaalt wanneer hij moet luisteren of zegt welke route hij moet volgen. Cas dwaalt liever op eigen tempo door de ruimte en bezoekt een museum achterstevoren als hij gelooft dat het verhaal op die manier duidelijker wordt. Ik laat hem maar; er zullen nog genoeg verplichte museumbezoeken volgen waarbij hij dan zuchtend en op één been wippend staat te doen alsof hij luistert naar de gids. Hij is immers 9, ik laat hem nu vooral kennismaken met musea en laat hem opnemen wat hij op dit moment belangrijk en interessant vindt.

Op de website van het Red Star Line museum had ik gelezen over het familiespel dat ze aanbieden aan gezinnen met kinderen vanaf 6 jaar: aan de hand van opdrachten en weetjes, attributen en mijmermomentjes, volgen kinderen zo het verhaal van het 9-jarige meisje Bessie, landverhuizer van Oekraïne naar Noord-Amerika. Ik meende dat zulke verhalen mijn zoon wel zouden boeien; hij interesseert zich in geschiedenis en hoewel hij honkvast is, gaat hij graag op reis en is hij nieuwsgierig naar hoe mensen leven in andere delen van de wereld. Maar, het bulkt van de emoties in dit museum. Aan de wanden prijken portretten met naam en toenaam; je vindt er persoonlijke documenten als paspoorten, brieven, tickets,...; je luistert er naar getuigenissen van mensen die tot twee jaar onderweg waren om aan een beter leven te kunnen beginnen,... Dit alles vraagt empathie en ik wist op voorhand dat dat wel eens een uitdaging zou kunnen worden voor mijn kleine kereltje... Ik besloot het er toch op te wagen.

En zodoende kwamen we gisteren in Antwerpen terecht. Aan het onthaal van het museum ontvingen we het familiespel. Het anders zo leuke koffertje werd in deze Covid-omstandigheden vervangen door een reismapje: een brochure met fragmenten uit het verhaal van Bessie en met een vijftal opdrachten die de kinderen dan uitvoeren tijdens het museumbezoek. Op verschillende plaatsen in het museum hangt een sticker waarop een koffertje staat afgebeeld. Telkens wanneer je op zo'n sticker botst, lees je een stukje van het verhaal en doe je de opdrachten die erbij horen.

Gepakt met de map, een potlood en een digitale pen begonnen we aan onze reis naar New York. Het museum is zo opgesteld dat je de precieze weg aflegt die de landverhuizers dienden te volgen. Ik vind dat fantastisch! Je begint in de zaal waar destijds duizenden mensen toekwamen na vaak reeds een reis van maanden achter de rug te hebben; je volgt het traject van registreren en onderzoeken, van wachten en doorsturen, soms zelfs van keihard weggestuurd worden; je volgt de reis van Antwerpen naar Noord-Amerika aan bood van een aantal prominente schepen en tot slot kom je aan in een zaal waar je het weerzien tussen familieleden als het ware bijwoont.

An sich is dit een interactief museum maar voor jonge kinderen is het net niet interactief genoeg. Het is veel lezen en luisteren en laat ons toegeven, als wij te lang moeten staan luisteren gaan we ook op één been beginnen wippen en lopen zuchten. Cas had weinig voeling met het verhaal van de landverhuizers. Hij had meer interesse voor de replica's van de schepen en voor de snelheid waarmee zo'n schip kon varen dan voor het hartverscheurende verhaal waarin een meisje 8 jaar lang haar papa niet had gezien. Dat was gewoon even pech hebben, vond hij. Het reismapje zorgde voor ietwat betrokkenheid maar niet van harte. Het is een waardig alternatief maar er zijn bedenkingen:

  • Je kind moet al aardig kunnen lezen en schrijven als je verwacht dat hij/zij ietwat zelfstandig aan de slag gaat. Wanneer je dit met kleinere kinderen wil doen, zal je zelf moeten voorlezen en nou ja, dan kan je al net zo goed die gids in schakelen. Door het lees- en schrijfwerk krijgt het spel een eerder schools tintje. 
  • Voor de voel- en nadenkopdrachten zijn inlevingsvermogen en een degelijke concentratiespanne vereist. Er is eigenlijk maar één echte doe-opdracht en dat maakt dat het familiespel minder aantrekkelijk kan zijn dan het in eerste instantie lijkt. Het zou speelser mogen maar natuurlijk, in deze omstandigheden moet iedereen roeien met de riemen die er zijn.
  • De stickers die je dient te vinden, hangen doorgaans in een hoekje en zo laag bij de grond dat je ze enkel kan vinden wanneer je plat op je buik door het museum sluipt. In het mapje vind je weliswaar een plattegrond van het museum waarop staat aangeduid in welke ruimten er opdrachten zijn; het is aan te raden om dat plattegrondje te volgen en dus niet reikhalzend uit te kijken naar de stickers.

Voor mijn 8-jarig jongetje was dit museum niet meteen een voltreffer. Breintjes die voornamelijk wetenschappelijk denken, komen hier niet aan hun trekken. In het geval van Cas ontbreekt het hem op deze leeftijd ook nog aan inlevingsvermogen om helemaal op te kunnen gaan in de verhalen van landverhuizers. Het reismapje is een leuk idee maar is - naar mijn mening - geschikter voor kinderen vanaf 10 jaar. 

Desalniettemin blijft het Red Star Line museum een bezoek waard voor groot en klein en blijft het één van de meest inspirerende musea die ik heb bezocht. Zelfs na vijf keer...

Schoon Neteland.

Covid_19 dwong ons om creatief om te gaan met de zomermaanden en de vrije tijd die erbij hoort. Het begrip "staycation" raakte ingeburgerd en dat hoeft helemaal niet erg te zijn. Naast abominabele politiek, frietjes en chocola en steden met pretpark-allure à la Brugge; biedt ons land ook prachtige natuur! Dankzij de Corona-crisis ontdekte ik plaatjes van plaatsjes en dat vlak bij huis. Ik deel ze graag met andere natuurliefhebbers, wandelaars, fietsers en genieters.


Ruïne Ten Troon, Grobbendonk

Als een oase, midden in het militair domein, ontdek je de ruïne van de voormalige priorij Onze-Lieve-Vrouw-Ten-Troon. Het klooster werd gesticht op het Hof van Grobbendonk op 26 december 1414 door ridder Arnold Van Crayenhem op de plaats die toen Hulsdonk heette, langs de oude weg van Grobbendonk naar Herentals.


Natuurpunt Lovenhoek, Vorselaar


De Ark van Noë, Kasterlee

Genieten van de Kleine Nete!

Als God in Frankrijk!

Mijn broer Andy en zijn echtgenote Tania verhuisden een aantal jaren geleden naar Frankrijk, meer bepaald naar het departement Lot; een heuvelachtig gebied diep in Frankrijk. Zij wonen er prachtig! De lucht is er blauw en zuiver en zover het oog kan reiken, zie je groen. Hun omgetoverde én betoverende hoeve staat op een heuvel in Comiac, meer bepaald in Boussac; een gehucht met een handjevol inwoners. Het is er zo stil. Het lijkt dat de tijd er is blijven stil staan en hoewel zij redelijk afgelegen wonen, is er in de nabije omgeving heel wat te zien en te ontdekken.

Tania & Andy namen de tijd om de desolate boerderij om te bouwen tot een stijlvolle chambres d'hôtes. Ze deden zo goed als al het werk zelf, met hulp van vrienden en familie. De meubels in de kamers zijn van de hand van mijn broer. Als je bij hen langsgaat, vraag dan zeker naar wat voor-en-na-foto's! Je zal versteld staan. De chambre d'hôtes ligt in de schaduw van een grote lindeboom en zodoende doopten Tania & Andy hun Franse kindje "A l'ombre du tilleul".

Mijn schoonzus is le grand patron en de chef-kok in huis. Ze verwent de gasten met fantastische maaltijden en trakteert hen op drankjes en hapjes van allerlei aard. Tania serveert confituren en siropen, groenten en fruit uit eigen moestuin. De eitjes bij het ontbijt zijn kakelvers. 

Je waant je als God in Frankrijk bij hen, je komt er niks tekort. De kamers zijn fris en licht, subtiel en smaakvol ingericht. Het hele plaatje klopt en oogt verzorgd, netjes, eigenlijk quasi perfect! Wie wil genieten van lekker eten en drinken; van een rustige, groene en historische omgeving; van het pure leven in La douce France, moet absoluut een keertje tot in Boussac komen.

Momenteel beschikken Tania & Andy over twee kamers die je kan boeken per nacht. De kamers zijn standaard uitgerust voor twee personen maar er is er ruimte en infrastructuur om met z'n drieën een kamer te delen.

Je kan je plaatsje in deze buitengewone chambres & table d'hôtes rechtstreeks boeken bij A l'ombre du tilleul. De contactgegevens staan duidelijk vermeld op de website. Je vindt er eveneens meer info over de tarieven en de omgeving.

Benieuwd wat gasten van A l'ombre de tilleul van hun verblijf vonden? Of zie je graag nog wat meer plaatjes van dit plaatje? Klik hier door naar hun pagina op Booking.com.

Een absolute aanrader.
Bon voyage!

Ik trek er graag op uit. Als het niet regent tenminste... Zolang er geen rubberen laarzen op hakken bestaan, kom ik niet buiten als het regent. Hetzelfde geldt voor sneeuw trouwens. Geen sleehakje onder Moonboots? Breng de glühwein dan maar naar binnen.  Ik trek er graag op uit in mijn eentje, met mijn zoon, met een interessant individu of in groep. Nee, dat laatste is gelogen; ik ben geen kuddedier. De wereld is groot maar tegelijkertijd is hij ook heel klein. De dag van vandaag is alles bereikbaar en quasi haalbaar; betaalbaar is een ander verhaal. 

Er zijn veel plaatsen op de wereld die ik al heb mogen ontdekken maar er zijn nog veel meer plaatsen waar ik nog moet zijn om inspiratie op te doen en waar ik nog geheimen kan achter te laten. Mijn diepste geheimen liggen in Australië en die liggen daar prima. Ik heb er ook mijn hart achtergelaten. Prachtige wereld daar. Een wereld die mij als mens gevormd heeft en die ervoor heeft gezorgd dat er geen andere plek is die dat kan evenaren. Toch neemt dat niet weg dat ik nog een geografische bucket list heb: Namibië, Zuid-Afrika, Zanzibar (alleen al voor de naam), Mexico, Louisiana, Vietnam,... Napels! Hoe kan je nu sterven zonder Napels gezien te hebben!? 

Er zijn ook veel plaatsen waar ik geheimen heb achtergelaten maar waar ik precies toch liever niet naar terugkeer. De Lilse Bergen bijvoorbeeld... Veel mensen laten daar hun geheimen achter en in die wetenschap baad ik liever mijn voeten niet. De meeste Kempische dorpen zijn zoals Griekse ruïnes; heb je er één gezien, heb je ze eigenlijk allemaal gezien. Waarmee ik niet wil zeggen dat de Kempen geen mooie plaatsjes heeft! Grobbendonk heeft bijvoorbeeld de oude watermolen en de ruïnes aan Den Troon. Niet helemaal te vergelijken met de Griekse ruïnes maar toch ook mooi. 

Sinds ik moeder werd, is mijn reiskriebel niet afgenomen maar stuurde die me wel andere richtingen uit. Er was altijd wel sprake van zeer luide plaatsen met mascottes en lauwe drankjes en zwembaden met een verdachte kleur water. Gelukkig ben ik ook af en toe kunnen ontsnappen om bijvoorbeeld te gaan verdwalen in de Soek van Marrakech of om naar jazz te gaan luisteren in New York. Maar eigenlijk mag ik niet klagen! Ik heb wat reizen en ontdekken betreft een enorm dankbaar kind. Hij doet niets liever! Volgens mijn vader heeft ie dat van mij. Als kind was ik blijkbaar ook altijd begaan met waar we zouden gaan logeren, gaan dineren, gaan reizen,... Ik vind dat mooi! Mijn kind mag weten dat de wereld groter is dan Grobbendonk. Natuurlijk zweert hij bij de gemiddelde binnenspeeltuin of bij het fluo-minigolf/trampoline park. Voor mij een nachtmerrie, voor hem de oorzaak van een goede nachtrust. Maar evengoed zegt hij dat hij wil sparen om samen met mij terug te keren naar Australië, droomt hij van Parijs (en niet omwille van Disneyland!) en wil hij heel graag de piramides gaan bezoeken. Ik zou er meteen op uit trekken met Cas maar ik weet dat hij na een paar minuten zijn rugzakje beu is en dat ik dan mag gaan lopen zeulen als een ezel en dat houdt me voorlopig nog wat tegen. 

Dus, voorlopig zullen de leuke adresjes en tips in verband met uitjes, ver of dichtbij, nog redelijk beperkt zijn maar hé....wie het kleine niet eert... Wie weet vind je uiteindelijk op deze pagina wel de binnenspeeltuin van je dromen! 

Heb je zelf tips voor uitjes of andere activiteiten? Ken je leuke adressen waar we heen moeten zij het met het gezin, zij het met niemand anders dan enkel jezelf en/of een stel vriend(inn)en? Aarzel niet ze te delen via het contactformulier! Ook andere ontdekkingen die je deed op vlak van hobby/cultuur/toerisme/..., meld ik met graagte onder Mademoiselle Ontdekt.

© 2021 Mademoiselle Lunettes. Alle rechten voorbehouden.
Mogelijk gemaakt door Webnode
Maak een gratis website.