Wat mankeert jou?

06/11/2020

Opgedragen aan alle gewone burgers die zich - elk op hun eigen manier - al maandenlang uit de naad werken om het voor zichzelf en voor elkaar beter te maken. We missen allemaal wel iets en vooral... iemand.

x

Het ideale leven

29/09/2020

Onlangs werd mij de vraag gesteld "Hoe ziet het ideale leven er voor jou uit en welke stappen moet je zetten om dit te bereiken?" Ik vond dit een uiterst interessante vraag en besloot, grootmoedig, er een antwoordje op te vinden. Het duurt niet lang meer voor ik 40 word dus het leek me een ideaal moment om eens een balans op te maken en stil te staan bij het heden en de toekomst. Met pen en papier en een wijntje uiteraard, zette ik me aan tafel. Vervolgens gebeurde dit:

• mijn pen bleef boven het papier zweven en slaagde er niet in één letter neer te schrijven;

• ik kwam er snel achter dat het nooit een ideaal moment is om een balans op te maken en dat je, als je het toch wil proberen, met één wijntje niet toekomt;

• de kiem van een midlifecrisis werd gelegd. 

Toen ik - aan het begin van deze oefening - zat te mijmeren over dat ideale leven, zag ik mezelf rondlopen op flipflops; mijn gebruinde tenen staken af tegen het witte zand waarover ik elegant flaneerde. Ik struikelde nooit over mijn lange gewaden. Mijn man was groot en gespierd; droeg beige linnen en mij op handen. Onze kinderen bouwden zandkastelen en maakten halskettingen van schelpen. Zij kieperden nooit hun chocolade cornflakes uit over de maagdelijk schone zetels. De ramen van ons huis hadden van die witte luikjes en gaven uit op knalblauw water. Ons leven stond bol van de liefde en samenhorigheid; we kenden geen gezondheidsproblemen of financiële zorgen. We verbeterden de wereld en onze passie was ons beroep. Iets met cocktails... Plots klonk er een vreselijk luid en schel gezoem. De postbode met haar op z'n vingers - verre van ideaal - bracht me op brute wijze terug naar het hier en nu. Blijkbaar is het ideale leven voor mij een scène uit Home & Away en beperken de stappen die ik moet ondernemen om dit te bereiken zich tot me inschrijven bij een castingbureau.

Ik groet 's morgens de dingen

18/08/2020

Viswijf

01/08/2020

Het Corona-virus had blijkbaar toch tijdelijk mijn hersenen aangetast want toen mijn date-man besloot een week langer in Frankrijk te blijven, besloot ik impulsief Cas en wat slaapzakken op de achterbank te gooien en hen achterna te reizen. Een week in het bos, aan een visvijver. Back to basic; enkel tenten en flessenwater om ons te wassen. Het leek me nergens veiliger dan daar. Covid-gewijs dan; ik stond toen nog niet stil bij loslopend wild en WC-potten zonder chassebak...

Een uurtje of zes waren we onderweg. Het landschap deed me terugdenken aan mijn kindertijd; aan hoe ik tussen kopkussens, de koelbox gevuld met sandwiches met eiersla en de thermoskan vol koffie gepropt zat. Roken in de auto mocht toen nog dus in onze bordeaux-rode Volkswagen Jetta zag het steevast blauw van de rook. Elk jaar opnieuw, richting zuiden, lag er een Jommeke-vakantieboek op mijn schoot en doorstond ik de rit al lezend en kleurend terwijl ik me stilletjes afvroeg wanneer we er in hemelsnaam zouden zijn. Uitgestrekte vlaktes geel, af en toe ook groen. Grote balen hooi opgerold. Ik heb nooit begrepen dat de dingen niet spontaan in de fik vliegen zoals ze daar naakt liggen te zonnebaden in volle zon en in zinderende hitte. Ik vond het ook altijd indrukwekkend dat ze niet van de heuvels rollen... Nog steeds eigenlijk.

Anno 2020 zit mijn zoon op de achterbank gepropt en zit ik achter het stuur met naast mij bekers koffie, vol en leeg, me nog steeds afvragend wanneer we er in hemelsnaam zouden zijn. Jommeke-vakantieboeken zijn niet meer in trek; die werden genadeloos vervangen door draagbare DVD-spelers en tablets. De sandwiches met eiersla zijn wél gebleven. De autorit verliep vlekkeloos. In tijden van virussen ben je nagenoeg alleen onderweg dus het was heerlijk cruisen langs al die balen hooi. Raampje open; arm nonchalant in de opening. Rondvliegend hooi en etterende ogen; raampje toe. 

Het was best spannend! Dit impulsief reisje bracht namelijk twee uitdagingen met zich mee. Enerzijds zouden we kamperen in het bos aan een visvijver met enkel tenten, een houten afdak, een picknicktafel en een WC zonder chassebak in een houten schuurtje zonder deur. Anderzijds zouden twee gezinnen elkaar treffen om een ganse week samen door te brengen terwijl de ouders elkaar nog maar enkele maanden kenden...

Het was gezellig, daar in de wildernis van Frankrijk. We deden niets bijzonders; hielden ons bezig met heerlijk niets doen, eten en drinken, kampen bouwen in het bos, vissen vangen en afwassen in kleine teiltjes met veel te veel sop. Het was heerlijk! Er was amper bereik dus we waren op onszelf, elkaar en een stapel speelkaarten aangewezen. Ik heb niks gemist die week. Toegegeven, ik stond perplex van mijn eigen kampeertalent en van de mate waarin ik vergroeid raakte met de eenvoud en de natuur (lees: vuile voeten, visgeur uit mijn poriën, vettig haar en 2 outfits - kakigroen uiteraard - voor een hele week). Ik had mezelf bekakter ingeschat en blijkbaar had mijn date-man ook met zichzelf gewed dat ik het slechts een paar dagen zou volhouden. Ha! Mooi niet dus. Cas vond het slapen in de tent aanvankelijk wel eng maar ook hij ging stilaan mee op in de natuur. We gingen vroompjes naar het toilet in dat schuurtje en ik stak mijn hoofd moeiteloos onder koud water om de takken er ietwat uit te wassen. Ik maalde er niet om om 's avonds onder mijn oksels te ruiken om na te gaan of ik er met extra deo mee zou wegkomen of toch maar een washandje in de vijver moest soppen in de hoop de geur te kunnen doen afnemen. Het was prima om de hele tijd buiten te zijn.

We leerden elkaar allemaal beter kennen tijdens die week maar ik vooral ook mezelf. Ik ontdekte waar ik oprecht deugd van had. Er was geen sprake van Corona of maskers of handgel en dat was enorm bevrijdend. Twee keer per dag deed ik yoga met zicht op het water; ik voelde me in tijden niet meer zo zen. Het was een geheel nieuwe manier van reizen voor ons en eerlijk? Ik zou het zo opnieuw doen...

Niet zo lollyg!

17/07/2020

Glamping? Vamping? Ramping?

10/07/2020

De date waarover ik het had in "Au tour de l'amour" draaide uit op een succes en heeft zich intussen een paar keer herhaald. Het huwelijk waarvoor ik überhaupt was gaan rekruteren is weliswaar uitgesteld naar volgend jaar maar het klikte tussen ons en we besloten elkaar te blijven zien. Dit weekend zouden we in het geheel samen doorbrengen: uitje naar Breda, etentje met zus, fietstochtje of iets dergelijks,... en we zouden vanavond dat weekend inzetten met een vis- en kampeertripje...

Vissen is mijn sterrenbeeld maar voorts heb ik absoluut niets met de beesten. Ja, occasioneel apprecieer ik ze ook wel op mijn bord. Ooit had ik 2 goudvissen, Potvis en Haai; zij kunnen bevestigen dat ik geen verstand heb van vissen. Met kamperen heb ik evenmin iets maar goed je bent jong en je wilt wat dus ga je af en toe ook wild. Letterlijk en figuurlijk in dit geval... Ik bereidde me vanmiddag dus voor op een avondje vissen en kamperen. We zitten nog in een romantisch beginstadium dus een goede indruk maken is nog steeds van groot belang. Ik moest zien duidelijk te maken dat ik helemaal openstond voor zijn hobby en interesses én moest er tegelijkertijd uitzien om door een ringetje te halen. Uiteindelijk is het doel van dating nog steeds om aan de haak geslagen te worden, toch?

Op zijn oprit parkeerde ik mijn wagentje naast de zijne die voor de gelegenheid helemaal volgestouwd zat met avontuurlijk materiaal in camouflagekleuren. Ik besefte meteen dat het enige wat klopte aan mijn voorbereiding, de kakigroene broek was geweest. Oh, en de fles rode wijn die ik nog in mijn tas had gepropt. We reden naar een plek met water en bos én gelukkig ook een brasserie met doorspoelende toiletten. Ik zou alvast geen krekels moeten eten. Toen ik het autoportier koket open zwierde en keek naar wat er zich naast de auto bevond, wist ik wel héél zeker dat ik het verkeerd begrepen had. Het duurde zo'n drie minuten voor ik wist waar ik mijn sleehakje zou kunnen neerzetten zonder blijvende schade aan mijn - ontblote - enkels op te lopen. Er was wel erg veel natuur.... Maar goed, er was geen tijd voor gedraal! Er moest immers een tent opgesteld worden.

"Kan ik iets doen?", fladderde ik zeemzoet. "Je mag de wijn opendoen", sprak hij. De man van mijn leven! Kan niet anders! Vier, vijf dates en hij had me helemaal door! Galant ontvouwde hij een stoeltje voor me; iets minder elegant ging ik er op zitten. Het voelde niet juist om niets te doen terwijl hij een heel tentenkamp monteerde dus toen er een tentharing los kwam, schoot ik meteen in actie en plantte ik de pin vakkundig weer in de bodem. Triomfantelijk nipte ik vervolgens van mijn wijn. Ik had zowaar eventjes een tent gered van instorten, op sleehakken! "Je mag de bedden installeren en opdekken", werd me plots toegeroepen. Oh God, hij had mij aan het werk gezien met die tentharing en meende nu dat ik een ervaren kampeerder was! Ik dronk mijn glas in één teug leeg, stroopte de mouwen van mijn hagelwitte trui op en deed wat er van me werd gevraagd. "De slaapzakken zitten in de groene zakken!", riep nog hij behulpzaam. Euh... 

Het lukte me! Ik weet niet in hoeveel tijd maar we hadden opgemaakte bedden die ons zelfs de ganse nacht hebben weten te dragen! Vakwerk. Toen hij zijn vismachinerie ging installeren, installeerde ik me weer in dat stoeltje met een wijntje en mijn schetsboek. Eigenlijk had het wel iets. De zon scheen; het was er rustig en groen (vooral groen!); er waren wijn en het vooruitzicht van een warme maaltijd; we waren allebei ontspannen en gingen luchtig met elkaar om. Goed sfeertje, mooie date.

De nacht verliep zonder slag of stoot. Voor dag en dauw werd ik wel gewekt door zuurstofgebrek - het was warm in die tent - en een blaas onder hoogspanning! Ik trachtte de spanning te negeren maar door het zuurstofgebrek had ik dorst en belandde ik in een vicieuze cirkel. Uit de tent dan maar. In mijn negligé en op zijn slippers, zocht ik een plekje om de druk van de ketel te laten. In het bos: te donker en te grote kans op wildlife. Vlakbij de tent: te dicht bij mijn date-man (we zijn nog niet in díe fase!). De parking van de brasserie: te licht! Ik ging terug de tent in en bad dat de brasserie om 7:00 zou opengaan... 

Een morning-after-camping ziet er uit als volgt: je hijst je in je kleren van de vorige dag (ik koos nu wel voor de sneakers); er is geen sprake van stromend water, subtiele make-up, tanden poetsen,... dus ik had mijn toilettas met reisflacons net zo goed thuis kunnen laten. Vervolgens ga je de tent weer afbreken. Blijkt dat ik daar best goed in ben! Ik wist intussen ook dat alle groene spullen in de groene tassen moesten dus dat kwam helemaal goed. Er was geen koffie. De brasserie was niet om 7:00 open gegaan.

Eens terug bij zijn huis, rende ik naar het toilet en hij naar het koffieapparaat. De man van mijn leven; kan niet anders. We praatten - met vrolijkheid - na en besloten dat het goed was. "Volgende keer een gans weekend?", vroeg hij. Ik zei niks maar nipte van mijn koffie, sloot mijn ogen en dacht aan wat ik dan in hemelsnaam zou aandoen... 

Beschaafde (ham)burger - deel I

08/07/2020

Zo. Dit was me een dagje. We kunnen stellen dat ik vandaag voornamelijk dat-kon-beter-momentjes beleefde. Als moeder sloeg ik de bal mis maar als beschaafd burger lieten mijn balvaardigheden me echt helemaal in de steek...

De aanzet tot mijn wangedrag werd zo'n 4 maanden geleden gegeven toen een virus van vreemde origine onze huizen en onze hoofden binnendrong en waardoor we werden gedwongen thuis te blijven. 24/7. Met  slechts onze huisgenoten als gezelschap. Of een goudvis. Het was best knusjes - met momenten - maar snel was het vooral hondsvervelend. Iedereen maakte er weliswaar het beste van; wat konden we ook anders? Toch hoorde ik dat er in menig huis wel eens servies door de woonkamer was gevlogen; dat er vaker dan gemiddeld met deuren werd gegooid; dat het taalgebruik binnenshuis niet altijd even netjes meer was en dat er in elk gezin minstens één keer per kwartier wel iemand was die dacht: "God, ik ben jou beu gezien!" Toegegeven, ik was opgelucht dit te horen! Cas en ik hebben mooie lockdown-herinneringen gecreëerd, absoluut; maar toch speelden de verwarring, de angst en de verveling vaker dan me lief was, de baas over de rust in huis.

Dat onze routine en gewoontes werden verstoord, vonden wij hier in Maison Lunettes het minst prettig. Dat alles wat voor ons normaal is plots niet meer kon of mocht, konden we niet zo goed hanteren. Cas en ik werden simultaan chagrijnig wat best pittig is als je slechts met z'n tweetjes bent om sfeer te maken. Het lukte ons uiteindelijk wel om een nieuwe structuur te vinden, ons daarbij goed te voelen én ons eraan te houden. Ik was terecht trots op ons! Toen gingen de scholen weer open, hoezee, hoezee! We werden simultaan weer vrolijk. De nieuwe structuur werd opgeborgen, de oude weer bovengehaald. Het leven werd weer normaal. Nou ja... met maskers dan. Helaas was het hoezee-gevoel slechts van korte duur. Ik merkte dat Cas nog meer verward raakte en dat hij grootse moeite had om zich opnieuw aan te passen. "Even volhouden, vriend, het is bijna grote vakantie", fluisterde ik hem meermaals per dag toe. Vergissing! De nakende grote vakantie bood helemaal geen soelaas, integendeel! Het gaf mijn kindje alleen maar méér stress. "Ik begrijp er niks meer van, mama"; hij huilde elke avond. En, heel eerlijk? Ik keek eigenlijk evenmin uit naar Grote Vakantie 2020. Als ASS'er had ik zelf enorme moeite gehad met het constante aanpassen en het niet weten wat er boven ons hoofd hing maar dat kon ik uiteraard niet laten blijken! Ik moest immers fungeren als rots in de branding voor mijn kleine ASS'ertje! Maar de waarheid is dat ik, terwijl ik Cas en de zorgen in zijn hoofd zo goed mogelijk trachtte op te vangen, zelf stond te wankelen op gladde bodem. Er had zich na die maanden lockdown een hoop spanning in mijn lichaam en geest opgestapeld en ik wist niet hoe ik opnieuw 2 maanden aan constant samen zijn - in nog steeds onzekere omstandigheden - moest overbruggen...

Uit de eerste periode had ik onthouden dat ik

* te weinig aandacht en tijd had gehad om mijn eigen werk te kunnen doen en dat dat me best frustreerde. Mijn to-do-lijstjes werden steeds langer en ik kreeg niets afgevinkt. De enige manier waarop ik iets kon klaar krijgen, was door mijn kind voor een scherm te planten of door nachtje-door te doen. Geen van beide oplossingen vond ik ideaal.

* de Spotify-playlist van Cas niet langer kon aanhoren. Ons gehoor stelt echt limieten voor liedjes als Gummie Bear en Crazy Frog en Baby Shark. Evenmin kon ik zijn Netflix-selectie nog aan. 

* de constante aanwezigheid van rondslingerend speelgoed niet meer kon hanteren. Mijn voetzolen zijn permanent beschadigd door achtergelaten Lego-blokjes op de grond en mijn hersenen proberen nog steeds te begrijpen waarom er een banaan in pluche tussen de DVD's staat.

Deze knelpunten zouden dus zéker opgenomen moeten worden in Routine 7.0.! In deze versie zou ruimte zijn voor samen spelen maar ook voor alleen-momentjes. Er zou een prachtige balans merkbaar zijn tussen schermtijd en activi-tijd. We zouden samen fluitend huishoudelijke taakjes doen. We zouden belang hechten aan 'personal awareness'. We zouden creativiteit afwisselen met beweging en af en toe bloemen gaan plukken in de berm om er dan kransjes mee te maken. Nee, dat laatste is gelogen; dat zie ik ons niet zo gauw doen.

Tijdens het uitvoeren van Routine 7.0 - wat ik overigens deed en overzag op dictatoriale wijze - had ik helemaal niet in de gaten dat Cas en ik stilaan weer simultaan chagrijnig werden. Tot er vanochtend - ondanks mijn veelvuldige waarschuwingen - een kopje thee omviel en vervolgens leeg druppelde op het tapijt. Plots verloor ik mijn geduld en veranderde ik in een ouwe zaag. Ik gaf af op zo ongeveer alles wat ik kon bedenken, inclusief bananen in pluche. Opgekropte frustratie van 4 maanden rolde uit mijn keel. Cas keek me tijdens mijn uitvlieger met grote ogen aan en begon braaf op te ruimen. "Sorry mama", mompelde hij. Mijn hart brak. Schuld sloop binnen. Ik voelde me plots niet meer zo trots op mezelf. Daar stond ik met mijn perfecte schema. Ik had zo'n erge nood gevoeld aan rust, aan me-time en vooral aan duidelijkheid dat ik ons onbewust in een keurslijf had gepropt. No breathing space. Tegelijkertijd wilde ik mijn kind een fantastische, perfect gejusteerde vakantie garanderen om zo alle stress van de voorbije maanden bij hem weg te nemen...

Na deze ontnuchtering verscheurde ik Routine 7.0. Ik haalde alle pictogrammen van de muur en Cas en ik  bereikten via dialoog een compromis over de hoeveelheid schermtijd per dag. Cas begreep dat ik af en toe even iets alleen moet kunnen doen want "weet je, mama, soms wil ik ook wel eens eventjes alleen zijn". We pasten zijn slaapritueel wat aan zodat ik niet meer 's nachts moet leven om mijn grote-mensen-dingetjes te kunnen doen en zodat ik ook op een normaal uur aan het afsluiten van mijn dag kan beginnen.

De rust keerde langzaam weer in Maison Lunettes. In mijn hart pleit ik nog steeds voor structuur en schema's en lijstjes maar blijkbaar is het soms toch net iets belangrijker om te leven dan te plannen...

In de naam van het geld, de gezondheid, de vrijheid en de liefde. Amen.

01/07/2020

In de nasleep van onze filosofische ochtend (zie vorige blogbericht) was ik aldus op de fiets gesprongen in de hoop - ergens tussen Grobbendonk en Nijlen - antwoorden de vinden op de vraag in welke volgorde van belangrijkheid ik de volgende aspecten zou zetten...

In de naam van het geld. Amen en uit!

Als je me zou dwingen het eerste wat in me opkomt te zeggen, dan denk ik dat het geld zou zijn. Nee, geld maakt niet gelukkig maar het is toch wel verdomme handig. Mensen met gezondheidsproblemen zullen weten dat ze geld nodig hebben om te kunnen helen. Mensen in armoede of met financiële uitdagingen zullen weten dat het geldgebrek je ziek kan maken. Als vrijheid voor jou betekent dat je alles kan doen en kan ontdekken, dat je kan gaan en staan waar je wil en met niets rekening hoeft te houden; dan weet je dat je hiervoor ook poen nodig hebt. Mensen die elke munt in twee moeten bijten, weten dat het leven erg veel kost eens je de voordeur uitgaat. Hun vrijheid, als in hierboven gedefinieerd, moet vaak het onderspit delven. Ik heb in mijn leven periodes gekend waarin geld mijn enige motivator was (om te kunnen gaan reizen, om vrij te zijn) maar evengoed periodes waarin geldzorgen me mijn gezondheid, vrijheid en geluk kostte. 

Of nee, toch maar in de naam van de gezondheid...

Maar als je verder gaat denken; kan ook net gezondheid de meest belangrijke factor zijn. Ben je arbeidsongeschikt, hapt dat serieus in je inkomen. Je sociaal en/of relationeel leven krijgt een deuk wanneer je gezondheid niet mee wil. En, hoe vrij kan je nog zijn als je wordt beperkt door lichaam of geest?

Het zijn geld, mijn gezondheid maar ook de liefde geweest die me een stukje van mezelf en mijn vrijheid lang hebben ontzegd. Het verlangen naar vrijheid zit diep in me geworteld en eigenlijk al van kindsbeen aan. Mijn ouders hebben eveneens altijd signalen gegeven dat ze hun vrijheid op prijs stelden: reizen, een rijk sociaal leven, eigen ambities of dromen najagen, blijven zoeken naar datgene wat en diegene die echt helemaal juist aanvoelde of net niet gebonden willen zijn,... Mijn vader heeft me opgevoed en hij heeft me altijd mijn eigen pad laten kiezen; ik mocht zoeken, ik mocht falen en ik mocht groeien. Ook dat vind ik vrijheid. Gek genoeg is het pas op latere leeftijd dat mijn vader streng(er) en kritisch(er) voor me werd; de foutenmarge werd kleiner. Misschien omdat ik moeder was geworden en hij mijn kind wilde behoeden voor blunders van mijn kant? Toegegeven, het ouderschap heeft ook een niet te onderschatten invloed gehad op de vrijheid maar toch voelt dat niet zo zwaarwichtig aan. Voor mij althans. De mate waarin je je vrijheid opoffert in functie van het ouderschap, is naar mijn bescheiden mening een keuze. 

To love or not to love, that's the question.

En dan dat eeuwig grote enigma... de liefde. Ik zou geneigd zijn om de liefde achteraan het rijtje te plaatsen grotendeels omdat ik er vaak niks van snap en omdat het toch al een aantal keer voor serieus wat overlast heeft gezorgd. Maar, het laatste jaar heb ik mogen leren dat er verschillende soorten liefde bestaan. In niet mis te verstane woorden werd mij verteld dat 'jezelf liefhebben' de allerbelangrijkste variant is en dat deze de basis vormt voor liefde van buitenaf. Ik werd uitgedaagd om verdraagzaam en mild te worden voor mezelf; om te kijken naar wat ik wél kan en ben in plaats van naar mijn falingen en tekortkomingen. Het voelde aanvankelijk nogal "Napoleon Bonaparte" maar om uiteindelijk echt te kunnen openstaan voor de andere (interactieve) varianten als vriendschap en partnerschap, had ik gewoonweg geen andere keuze. En, het loonde! Ik vond mezelf opnieuw (uit) wat spontaan nieuwe relaties met zich meebracht maar ook nieuw leven blies in degene die onder een laagje stof terecht waren gekomen.

In mijn anti-liefde-betoog vergat ik dan ook nog eens steevast de meest logische, de meeste intense liefde die ik koester; namelijk die voor mijn kind! Het is bijna beschamend hoe vanzelfsprekend we deze vorm van liefde vinden terwijl hij zo ingrijpend, onvoorwaardelijk en ongelofelijk prachtig is.

Tot slot bestaat er dan nog de liefde die je kan voelen voor dingen die jou net zo uniek maken! De liefde voor je bezigheden (je werk, je hobby); voor de dingen die jouw zintuigen kunnen bekoren (muziek, koffie, je lievelingstrui, de natuur,...); voor wat jou drijft en voor waarin je gelooft. 

Au tour de l'amour

17/06/2020

Mijn relatie brak een aantal maanden geleden - na 2,5 jaar - ook. Voor de tweede keer. We probeerden het een aantal jaar geleden ook waar te maken als koppel maar ook toen ging het na een kleine 3 jaar mis. Door sommige gelijmde barsten blijft het blijkbaar toch lekken. We zagen elkaar heel graag maar er waren verschillen tussen ons die niet verzoenbaar bleken te zijn. Ik wilde graag nog een kind, eventueel hertrouwen; hij wilde dat niet. Toen wilde hij trouwen maar ik niet. Het leeftijdsverschil werd te groot; de letterlijke afstand veroorzaakte te vaak ook figuurlijke afstand. En dan waren er zijn en mijn karakter en daar ging het af en toe ook helemaal mis!

Een vriendin vroeg me een tijdje geleden, naar aanleiding van deze breuk, of ik misschien de lat niet te hoog leg voor mezelf, voor relaties of voor mijn geliefde. Moest ik eens over nadenken... Leg ik de lat te hoog voor mezelf? Abso-fuckin'-lutely! Vanuit een inherente drang naar goedkeuring of bevestiging leg ik mezelf hoge eisen op. Als ik dan het doel heb kunnen bereiken, is er misschien wel iemand die zegt: "Hé, dat heb jij goed gedaan!" Error!! Helemaal fout! De enige die mijn acties moet goedkeuren ben ik zelf; dat heb ik intussen wel geleerd. Daarnaast moest ik toch ook toegeven dat de lat wel wat hoog ligt voor mensen met wie ik een relatie (van eender welke soort) aanga. Het is misschien geen excuus maar ik heb te veel meegemaakt om dat niet te doen. Er is doorheen de jaren een muurtje om me heen komen te staan en het zijn enkel de mensen die bereid en geduldig waren/zijn om een opening in dat muurtje te creëren en mijn ware ik te leren kennen, die ik durf te vertrouwen en durf toe te laten in mijn - en bij uitbreiding dat van Cas - leven. En voor mijn geliefde...mja... er is inderdaad wel een lijstje aan criteria...

Maar, het is dus nog al nie naar de wuppe en ondanks de amoureuze flaters en mijn hoge eisen, geloof ik dat er ergens een man rondloopt die mij van mijn sokken kan blazen. Toch speelt vaak de vraag in mijn hoofd: "Waar zou ik in hemelsnaam iemand tegenkomen? Ik betwijfel dat ik de man van mijn leven op de markt in Grobbendonk ga tegenkomen dus, waar dan wel? Toen ik die vraag aan een aantal mensen luidop stelde, kreeg ik vaak als antwoord: "via tinternet!!" "Geen denken aan!" was vrijwel het eerste wat door mijn hoofd ging, gevolgd door "Is dat niet wat hopeloos?" en "Of iets voor oude mensen?". Nee. Blijkbaar niet. Blijkbaar is dat het nieuwe ding. Ik heb het dan niet over Tinder waarbij je links of rechts veegt naargelang het hoofd van de man of vrouw in kwestie je aanstaat. Het gaat dan om relatiebureaus en betalende datingsites.  

Het voordeel aan online partner-shopping is dat je je lijstje met 'Criteria waaraan de Man moet Voldoen', kan kopiëren naar je profiel. Als je te kieskeurig bent, loop je wel het risico dat er slechts één keer om de zoveel maanden een profiel aan je wordt voorgesteld. Ik vind dat helemaal prima en legde de lat torenhoog! Geen dikke, kale, kleine mannen met worstenvingers en afgebeten nagels; geen mannen die sandalen of afritsbare broeken dragen; geen mannen die verder dan 20km hier vandaan wonen; geen ambtenaren, fabriekarbeiders of bankbedienden;.... Ga zo maar door. Ik voelde me een vreselijk bekrompen mens maar aan de andere kant; straks ben ik hoogbejaard dus het kan maar beter ineens fatsoenlijk gebeuren! Voor je je eisen opgeeft en je jezelf promoot, dien je een reeks vragenlijsten in te vullen. Aan de hand van je antwoorden, zoeken de afgezanten van Cupido in het ledenbestand naar gelijkgezinden. Of die scores nu 100% betrouwbaar en correct zijn, is maar zeer de vraag. Alles gebeurt wel correct en professioneel en er wordt heel veel belang gehecht aan je privacy. Ik voel nog steeds een beetje schaamte bij deze onderneming maar ik vind het ook wel prettig en veilig om zo iemand te leren kennen: je hoeft niet meteen in het openbaar te verschijnen met de persoon in kwestie; je deelt geen andere contactgegevens dan je profielgegevens; als de jurk toch niet helemaal past, is er nog steeds het 'delete'-knopje; als de foto's worden vrijgegeven en hij/zij blijkt erg af te wijken van wat je voor ogen had, kan je je laptop dichtklappen. Dat is nog altijd beleefder dan aankomen bij de kroeg, stiekem door het raam kijken en dan snel terugdraaien...

Niet dat ik zoveel opties had maar er is één jurk die me wel bijzonder goed past. Na weken van online geklets, ontmoeten we elkaar binnenkort voor de eerste keer. Aangezien ik me vaak in een horrorfilm waan, heb ik een grondige background check uitgevoerd en tot nu toe komen de inhoud van onze gesprekken en foto's overeen met wat Big Brother mij vertelde. Geruststellend, toch? Je wil niet meemaken dat je afspreekt met de man op het plaatje maar dat zijn vader aan komt zetten! Of Grote Smurf of zo. Doe mij maar niet. Een paar insiders - zij het nu met uitbreiding - weten dat, als ze van mij een berichtje met SOS krijgen, ze me moeten bellen met een noodgeval waarbij mijn aanwezigheid noodzakelijk en hoogdringend is. Voor in het geval ik met Grote Smurf in een vage kroeg terecht kom. De man in kwestie vertelde me al dat hij plots last kan krijgen van allergieën. Mooi toch, ontluikende lie...iets. Het wordt vast heel bijzonder.

Het heeft trouwens alleen maar voordelen, daten in tijden van Corona. Wil hij/zij kussen maar geeft dat vooruitzicht je de kriebels? Sorry, no can do, mondmasker! Wil de gelukkige in kwestie handjes vasthouden maar word je daar zelf wat ongelukkig van? Sorry, kan niet, handhygiëne. Dat geeft me moed; ik zie het helemaal zitten! Benieuwd of deze man tijdens dat huwelijksfeest het groen van tussen mijn tanden zal peuteren of dat het misschien toch wel een beetje naar de wuppe is...

Hoewel het online daten al een aantal jaar aan een opmars bezig is, hangt er nog steeds een negatieve connotatie aan vast. Mensen die inschrijven doen dat stiekem en met schaamrood op de wangen. Schuldig! Ze worden vaak gezien als wanhopig of als eenzaat. Nochtans heeft die opmars niets te maken met de graad van zieligheid waarin iemand zich bevindt maar alles met het gebrek aan tijd. Je gaat op deze manier gericht uitkijken naar iemand en hoeft dus niet meer van kroeg naar kroeg om van die vreselijke openingszinnen te incasseren. Bovendien, zeg eens eerlijk, hoe groot is je eigen sociale leven nog als dertig-, veertigplusser met jonge kinderen? 

Blijkbaar staat het ook zwak om toe te geven dat je zin hebt in een relatie, dat vinden wij althans. We gaan ons schamen over de behoefte aan liefde die we voelen en gebruiken dan uitdrukkingen als 'ik ben happy single' en 'ik ben niet op zoek'. Het staat beter en harder, steviger om zelfstandig te zijn en daarom geven we niet graag toe dat we toch iemand nodig hebben om mooie momenten mee te creëren en te beleven. Filosofen en (relatie)psychologen gaan niet akkoord met ons patsergedrag; we zijn immers niet voorbestemd om alleen te zijn. Dieren leven in kuddes, waarom zou de mens (eveneens een dier) dan alleen moeten blijven?

Tenslotte, wat maakt het uit waar je de liefde tegenkomt? Zolang ze maar kriebelt en schittert! 

Reageren op dit artikel? Doen! 

Iene Miene Mutte

09/06/2020

Hoe ik dat weet? Omdat ik vanmorgen naar mijn huisarts belde want Cas is sinds zondag flink verkouden. Ik wilde horen wat de huisarts ervan dacht om Cas nu naar school te laten gaan. Weet je wat ze zei? Neen. Cas mag een week niet naar school. Sterker nog, Cas moet in quarantaine blijven. Veiligheidsmaatregelen. Een 8-jarig jongetje mag wederom een week niet naar school, zelfs niet naar buiten, om enerzijds zijn herstel te garanderen maar anderzijds, en vooral, om anderen bescherming te bieden. Dat is flink balen maar wij gehoorzamen de arts en respecteren de anderen. We pasten onze daginvulling aan en ik sprak met de school verder af wat we van thuis uit kunnen doen. Binnen een paar uur was alles geregeld mede dankzij de juffen en vriendjes die boodschapper wilden zijn. Dus toen ik vanmorgen over deze schending van het samenscholingsverbod las, kon ik me alleen maar afvragen hoe het in godsnaam mogelijk is dat er zondag 10.000 man rondliep in onze hoofdstad!? Ik herinnerde me meteen ook weer waarom ik me afscherm van het nieuws: woede, onbegrip, machteloosheid, kloppende slapen en een stijgende bloeddruk. Je wordt er niet vrolijk van.

Mijn brein ging in een soort van tuuuuuuut-toestand naarmate ik verder las. Een vreedzame mars tegen racisme was geresulteerd in een golf van onverdraagzaamheid, woede, haat en egoïsme. Dit noemen ze "het doel voorbij gaan". Alle mensen die vorige week hun profielfoto versierden met een kader tegen racisme, hebben die sinds zondag vervangen met een kader om de politie te ondersteunen en gebruikten in hun status uitdrukkingen als "alle bruine apen terug in hun kooi" en "dat tuig moet terug naar huis". Vele van deze mensen zijn ook ouders; zouden deze mensen alsjeblieft een ander voorbeeld willen stellen voor hun kinderen? Tuurlijk moet je geweld afkeuren, maar dan ook ALLE geweld dus ook de verbale variant. Agressie gaat niet hand in hand met huidskleur, kijk maar: Hitler, blank; Dutroux, blank; Stalin, blank; pastoors met onreine gedachten, blank; Trump, blank (al zou je daar aan kunnen twijfelen); Maggie De Block, blank;... Ik kan zo nog wel even doorgaan. Ik wil maar zeggen, met haat schieten we nu niets op. We waren toch allemaal solidair geworden en voelden toch medeleven en sympathie met de rest van de wereld? Waar is dat plots gebleven?

De politici verschijnen nu natuurlijk ook met naam en toenaam en belerende vingertjes in de (sociale) media. Het is gemakkelijk om na de feiten te zeggen hoe onverantwoord dit was. Als het evenement niet op rellen was uitgedraaid, hadden ze waarschijnlijk niets dan lof gehad voor dit initiatief en voor de autoriteiten die alles in goede banen hadden weten te leiden. Het Vlaams Belang toetert natuurlijk het luidst! Zij werpen doorgaans de eerste stenen naar eenieder die zich niet aansluit bij hun doctrine of die niet in hun Arische visie past. Misschien hebben hun afgezanten de rellen wel uitgelokt!? Stemmen ronselen, heet dat. Geruststellend wel dat Wilmès de burgemeester vandaag op het matje heeft geroepen en dat de Veiligheidsraad voortaan zal beslissen of een betoging al dan niet mag doorgaan. Waarom werd dit niet voor afgelopen zondag gedaan? Wie heeft toegestaan dat deze betoging plaatsvond? Is dit waarom deze feiten niet in het groot gedrukt staan in de pers? Wie treft de ware blaam voor de gebeurtenissen van zondag?  Kandidaten zat. Iene Miene Mutte... 

Een andere kop die me onpasselijk wist te maken, luidde als volgt: "Lockdowns redden miljoenen levens in Europa, een ware tragedie vermeden maar dit is nog niet voorbij". Een kopje naar aanleiding van een - nota bene - Britse studie. We hadden het kunnen weten. Plots zijn de grote bazen van dit continent de helden van het eerste uur. Wekenlang stond alles bol van de kritiek op leiders onderling en van het gebrek aan eensgezindheid en samenwerking tussen de verschillende Europese landen. Maar nu...nu het gevaar aan het wijken is, nu kloppen ze zich allemaal op de schouder. Zum kotzen. Om dan nog maar te zwijgen over de woordkeuze 'een ware tragedie vermeden'. Ik denk dat ze daar in Italië anders over denken. Of in de gezinnen waar ze iemand verloren hebben. Of in kleine ondernemingen waar ze mensen hebben moeten ontslaan of de deuren hebben moeten sluiten. Tjonge tjonge, een mens vergeet toch snel.

De zotte morgen

03/06/2020

Dit brengt natuurlijk wel een grote wijziging in de dagstructuur met zich mee! We moeten omschakelen van de rustig-aan-modus naar de ochtend-rush-modus. Hier gaat zo'n overgang nooit zonder slag of stoot. Nochtans neem ik me telkens op zo'n vooravond van omschakeling voor om het deze keer allemaal beter te organiseren. Ik beloof mezelf om de avond van te voren de ontbijttafel al te dekken. Ik leg eveneens onze kleren netjes klaar in de badkamer in de volgorde waarin we ze moeten aantrekken. Ik controleer een laatste keer de schoolagenda van Cas en maak onze boekentassen in orde om verrassingen te voorkomen. Kortom, tip top voorbereid en dus zal de ochtend rustig kunnen verlopen. In mijn hoofd ziet zo'n ochtend eruit als volgt:

• Om 7u00 gaat de wekker, ik rek me uit en sta ik uitgerust op. Ik zoen mijn zoon op z'n hoofd om hem te wekken en met zijn slaaphaar kriebelend in mijn neus, geeft hij me een knuffel. We zijn vrolijk en dankbaar voor deze nieuwe dag.

• Om 7u10 zitten we samen aan de ontbijttafel, olijk pratend. We eten muesli met yoghurt en vers fruit dat ik met zorg in partjes heb gesneden. Ik maak de brooddozen klaar: vers brood met garnituur van rauwkost, geschikt in een of ander bosdier.

• 7u30: Cas leest in zijn boek; ik doe mijn yoga-oefeningen.

• Om 7u40 hebben we samen de tafel opgeruimd en trekken we naar de badkamer. Cas werkt vlot mee: tanden poetsen, douchen, aankleden,... Het tempo is relaxed maar efficiënt.

• 8u00: we stappen in de frisse ochtendlucht; we overwegen naar school te wandelen maar kiezen uiteindelijk toch voor de fiets.

• Iets over 8u komen we aan bij de schoolpoort; nog een laatste knuffel en Cas verdwijnt tussen de joelende kinderen. Ik sla nog een beleefd praatje met een andere mama terwijl we vertederd naar onze spelende kinderen kijken.

• Ik spring weer op mijn fiets en rijd mijn dagtaak tegemoet; vol energie en tevreden over het verloop van deze schitterende ochtend.

Ik zen wakker.

Ik zen kalm.

Maar dit keer is er niet alleen sprake van een omschakeling van de ene modus naar de andere. Op dit moment zijn de omstandigheden op zich ook nog eens knettergek! Het belooft dus een spannende vrijdagochtend te worden. Onze kinderen hebben net bijna 3 maanden thuis gezeten dus voor hen voelt het als een eerste schooldag. Een eerste schooldag is sowieso al ingrijpend maar  nu hangen er ook nog eens een heleboel abnormaliteiten aan vast. Wat voor onze bloedjes een veilige, vertrouwde plek is, is nu een burcht waar papa en mama niet binnen mogen; waar vertrouwde gezichten achter maskers verstopt zitten; waar het meest onschuldige - namelijk spelen - nu met de grootste voorzichtigheid moet gebeuren. Een goed voorbereide (vrijdag)ochtend is nu dus van nog groter belang.

• Zo zorg je bijvoorbeeld best voor rust. Dat je geen tijd moet verliezen aan het dekken van de tafel of aan het kiezen van een perfecte back-to-school outfit voor je kind, is een pluspunt maar creëer ook rust op emotioneel vlak.

• Heb oog en oor voor de onzekerheid van de kinderen. Overloop met hen rustig de veranderingen die ze zullen merken maar benadruk vooral het positieve. Leg de focus niet op ziekte en verderf en gevaar. 

• Bewaar zelf je kalmte; zo niet, geef je dat door aan je kinderen en kan je hen het gevoel geven dat er reden is om te panikeren.

• Eens aan school respecteer je uiteraard de maatregelen maar gedraag je naar je kind toe alsof het een doodnormale schooldag is: een kus, een zwaai, een "een veel plezier, lieverd",... Het vergroot het veiligheidsgevoel.

• Hou er rekening mee dat je kind in één van volgende toestanden naar huis kan komen:

*op, bekaf, uitgeput, dodelijk vermoeid,... en dus geen zin meer heeft om huiswerk te maken, te eten of om met jou te praten. Gun hem/haar dan zijn rust.

*over-enthousiast, extatisch, luid en druk, hyper,... Je kind gaat helemaal op in alle prikkels die hij/zij heeft moeten verwerken. Het is een goed idee om hem/haar mee te nemen voor een wandeling of fietstocht of om hem/haar buiten te laten ravotten. Geef vooral geen suikers!! Als je kind moet gaan afremmen, is een overgangsfase nuttig: samen een rustig spelletje spelen, voorlezen, een bad, samen het eten voorbereiden,...

*chagrijnig, woedend, onhandelbaar, dwars, koppig,... Dit is niet fijn, voor niemand in het gezin, maar probeer je jezelf voor te stellen na de eerste dag op het werk na een periode van afwezigheid (door ziekte, verlof, zwangerschapsverlof,...) Je bent eruit geweest en er wordt van jou verwacht dat je de draad meteen weer oppikt. Er zijn 486 onbeantwoorde e-mails; je moet schakelen van 0 naar 5 zonder ademen; iedereen komt een praatje met je maken; de kwaliteit van de koffie is abominabel en het lijkt alsof je niet meer weet wat je moet doen terwijl je er zo goed in was... Waarom zou het voor onze kindjes anders zijn?

Ik heb de wijsheid niet in pacht. Wat ik hier schrijf, is gebaseerd op hoe ik mijn kind lees en hoe ik ernaar handel als moeder. Het is evengoed wat ik als pedagoog/leerkracht zou adviseren aan ouders van mijn leerlingen, gebaseerd op kennis vanuit mijn opleidingen en ervaring. Natuurlijk, elk kind is anders en wat voor het ene gezin haalbaar is en werkt, is misschien nefast voor de rust in het andere gezin. Voel je dus zeker niet terechtgewezen of aangesproken over jouw aanpak! Je haalt uit deze blog dat wat juist voelt en wat bij jullie past of juist helemaal niets.

Ik wens jullie alvast een mooie, rustige en plezierige schooltijd 2.0 toe!

Décor d'enfant

04/05/2020

Ik herinner me dat ik halverwege mijn zwangerschap plots de - overigens geheel rationele - angst voelde voor het effect dat het hebben van een kind zou hebben op mijn interieur. Op mijn mooie, ordelijke, harmonieuze, stijlvolle interieur. Ik kreeg visioenen waarin posters van Winnie De Poeh op de muren kleefden naast nog een heleboel ondefinieerbaar spul in groenbruine tinten. In mijn dromen zat de halve loonlijst van Studio 100 op mijn zetel en stonden er allerlei figuren in pluche op de plaats waar eigenlijk mijn elegante vaas hoort te staan. Ik stelde me voor hoe de vloer bezaaid lag met plastic blokken en tutters en natte doekjes en allerlei andere zaken die niet op parket horen te liggen. Paniek. Zie je, ik hou van orde. Een ordelijk interieur geeft me rust. Ik hoef geen tierlantijntjes; geen porseleinen herderinnetjes of kristallen eenden; geen schilderijen die me aanstaren of toeschreeuwen en geen kleuren die strijdig zijn met wat het oog aankan. Ik apprecieer eenheid in stijl, eenvoud, warme en natuurlijke kleurenschema's en materialen. Ik vind het fijn wanneer er voor alles een vast plaatsje is. 

Maar dus, halverwege mijn zwangerschap en na de zoveelste paniekaanval (deze ging om het interieur; de keer ervoor ging het om de omtrek van mijn enkels en de keer erna zou het net zo goed over het aantal decibel van de deurbel kunnen gaan) zwoer ik plechtig dat noch gynandromorfe beren noch levensgrote kabouters de harmonie van het interieur zouden komen verstoren! God, was ik naïef!

Ik investeerde in houten babyspeelgoed en was in mijn eentje verantwoordelijk voor de aandelenstijging van Lilliputiens. Mijn omgeving was daarmee ook subtiel ingelicht en zodoende wist ik luid en foeilelijk plastic spul buiten te houden. Althans toch voor eventjes want al gauw botste ik op de grenzen van mijn kapitaal en moest ik toch buigen voor geluiden, materialen en kleuren die zouden vloeken bij het behang. Terwijl de tijd verder gleed en ik trachtte het moederschap onder de knie te krijgen, leerde ik dat een stijlvol interieur onmogelijk was met een klein kind in huis omdat a) er te veel spullen zijn die zo'n ukkie nodig bleek te hebben, b) er geen tijd meer was om orde en stijl na te streven en c) het me geen malle moer meer kon schelen! De bruine zetel was op sommige plaatsen beige geworden door gemorste of uitgespuugde pap. De mooie kist in de woonkamer die dienst deed als bergplaats voor luid en foeilelijk plastic spul, puilde uit en verloor daarmee zijn nut. De hydrofiele doekjes lagen niet meer op kleur in de kast. Voorwerpen lagen kris kras door elkaar in plaats van netjes gepositioneerd van groot naar klein. Naarmate Cas ouder werd, werd het er niet beter op. De muren kregen extra tinten wasco; de zetel was nog beiger geworden en vertoonde nu ook her en der fluo-oranje vlekken van opgedroogde plasticine. Er zijn nooit posters van Winnie De Poeh gekomen maar als nieuwe moeder was ik fan van elk kunstwerk dat mijn zoon maakte en dus veranderde ons huis in een galerij met beeldhouwwerk van WC-rollen en de meest abstracte schilderijen.

Het voordeel aan de leeftijd van Cas is dat hij nu - in principe - zelf kan opruimen. Ik bedoel daar dan mee dat hij nu zelf zijn speelgoed onder zijn bed kan duwen. Nochtans is er voor alles een bakje of mandje mét label! Zelfs voor luid en foeilelijk plastic spul. En we kunnen nu ook afspraken maken. Het moederschap heeft me al een beetje leren relativeren en ik vind het vooral belangrijk dat Cas kind kan zijn. Helaas voor mij hoort rommel daarbij. Dus, Cas mag van mij elk gelabeld bakje omver kieperen maar op het einde van de dag, voordat de TV aangaat wordt alles wel opgeruimd. Ik mag dan wel kunnen relativeren maar ik mag mezelf niet verloochenen: om zelf rust te hebben, heb ik een prikkelvrije en ordelijke ruimte nodig aan het einde van de dag. Opgeruimd huis, opgeruimd hoofd. 

Maar om in ons kleine appartement een opgeruimd uitzicht te hebben, is het noodzakelijk om af en toe te "ontspullen". Het is absurd hoeveel spullen een mens in huis heeft, zeker met kinderen! Het is nog absurder hoeveel van die spullen eigenlijk geen aandacht meer krijgen en dus gewoon plaats innemen. En dat geldt niet enkel voor kinderen! Als je nu in je kleerkast gaat kijken, hoeveel kledingstukken vind je dan die je het afgelopen jaar niet meer hebt gedragen? Waarschijnlijk bewaar je ze omdat je denkt dat je er volgende zomer wel weer zal in passen of omdat je denkt dat het ooit weer in de mode komt. Dat kan, maar tot die tijd hangt het daar maar en vangt het alleen maar mot. Hetzelfde met kunstwerkjes van je kleine artiest(en). Het is oké om één geschilderde boom te bewaren en de andere 83 weg te doen. Het is oké om enkel dat kunstwerkje in gebakken klei waarin je iets van een vorm meent te herkennen, te bewaren. Zelf ontspul ik graag: wat ik niet nodig heb, niet draag of gebruik of waar ik geen plaats voor heb, doe ik weg. Uiteraard heb ik meer schoenen dan ik voeten heb maar dat noem ik "gelden beleggen". Het enige waar ik maar geen vat op krijg, is die berg speelgoed van Cas.

Soms, wanneer Cas er niet is en ik geniet van mijn geschikte zetelkussens, rommel ik in de Ikea-bakken die 3/4e van onze woonoppervlakte inpalmen. Speelgoed waarnaar hij al maanden niet meer heeft omgekeken, gaat eruit. Als je dit thuis ook wil proberen, raad ik je aan om dat stap per stap te doen, autootje per autootje, pop per pop. Te veel in één keer valt op en dan heb je andere problemen! Het is misschien gemeen maar om de rust in ons huis en dus in mijn hoofd te garanderen, heb ik geen andere keuze. Of we moesten verhuizen naar een magazijn. Cas was aanvankelijk een Playmobil-kindje dus toen die collectie uitgroeide tot een mini-Europa, holde ik naar Ikea voor één van hun gesöfistikeerde öpbergsistemen. Maar de Playmobil raakte in de vergetelheid en Lego begon te domineren. Ikea kon me niet meer helpen; er restte ons enkel nog een verhuis naar een magazijn. Te drastisch, dus ik stelde mijn zoon voor een dilemma: blokken of poppetjes met twijfelachtige kapsels. Hij koos voor de blokken. De poppetjes verdwenen in een grote doos, met label uiteraard, en verhuisden naar het tuinhuis.  

Na een jaar aan minimaliseren oftewel ontspullen, heb ik weer zicht op onze inboedel en heeft alles weer z'n plaatsje in huis. 's Avonds dan toch, overdag is dat plaatsje overal. Zelfs het speelgoed van Cas is onder controle. Het interieur is weer één passend geheel en vormt een gezellige thuis. Tot gisteren. Gisteren ging het mis...

Onze blauwe zetel (de beige/bruine werd echt te ranzig) fungeerde de afgelopen twee dagen als de zee waarop het Romeinse leger haar schip bestuurde. Op het okerkleurige tapijt prijken een sfinx en een piramide en staat een groepje Egyptenaren klaar om aan te vallen. Wie of wat is niet meteen duidelijk maar ik vermoed dat het van Lego zal zijn. En wanneer ik op mijn yoga-matje in de plankhouding sta, sta ik oog in oog met de trol die onze terrasdeur bewaakt. Zeg nu nog dat een stijlvol interieur en een kind in huis niet samengaan... 

Als de kat én muizen samen thuis zitten...

23/04/2020

Cas was laaiend enthousiast! Meteen ging hij op de zetel staan springen (iets wat niet mag en daarmee was mijn geniaal idee al meteen in mijn gezicht ontploft), vuisten in de lucht. Zoals het een guerrillastrijder betaamt, stormde Cas luidkeels joelend richting snoeppot. Drie kikkertjes maakten geen schijn van kans en verdwenen simultaan in zijn mond. Ik keek met lede ogen toe; een tweede regel (nl. geen snoep voor de middag) werd daar en dan vernietigd. Even overweeg ik om terug naar bed te gaan. Als ik zou gaan doen alsof ik sliep, kon ik misschien opnieuw opstaan maar dan als een redelijk en wijs mens die gewoon eerstvolgend koffie gaat zetten en voorts niets zegt tegen diens kind. Het had geen zin. Damage was done. Cas stond iets te toeteren over die kikkertjes en donuts en televisie en frietjes van de frituur en de hele nacht opblijven. Ik hoorde één lange tuuuuuuuuut....

Ik ben niet goed in controle afgeven. Regels, instructies, plannetjes en lijstjes,... daar houd ik van; die geven rust. Toen ik naar de fluitketel stond te staren, wachtend op dat vreselijke geluid dat zegt dat ik koffie kan drinken, besefte ik wat ik mezelf had aangedaan: ik had anarchie een kans gegeven. Onbeperkte schermtijd; het meest gesuikerde en vettigste voedsel zou gegeten worden; er zou geen tandenborstel aan te pas komen vandaag en ik zou op handen en knieën moeten deelnemen aan waanzinnige taferelen waarin Cars auto's een Oud-Chinees klooster vol Ninja's gaan binnenvallen. Dat soort anachronismen zijn evenmin goed voor mijn brein. Gelukkig zijn de binnenspeeltuinen en trampolineparken gesloten! Die gedachte gaf moed...

Maar goed, vandaag was Cas dus baas. Even vergat hij zijn nieuwe functie toen hij me zoetjes vroeg of hij toast met confituur mocht. "Jij bent baas", zei ik, "vandaag beslis jij". Hij betaalde me uit met de meest stralende glimlach en stuurde me vervolgens naar de keuken. 

Cas besloot dat hij de hele dag ging chillen. Chillen voor een 8-jarige betekent Pinky Malinky bingewatchen. Voor een ouder betekent dat hoofdpijn in het kwadraat dus ik plugde de hoofdtelefoon in mijn telefoon en luisterde de hele dag naar zwoele muziekjes die de zeden verzachten. Ik las de krant online, droedelde wat, loste een doorloper op en begon me op de duur stierlijk te vervelen. We zouden naar de frituur gaan dus ik hoefde ook geen groenten te snijden en fijn te malen tot één of andere mousseline zodat mijn kind ze zou eten... Op zich had ik de tijd van m'n leven! Cas vroeg niet om aandacht; ik moest geen dinosauriërs naar de maan laten vliegen; ik had toegang tot mijn afspeellijsten in Spotify en deed lekker waar ik zin in had. Het aantal TV-uren voor Cas was pedagogisch onverantwoord maar hé, ik had congé! Gelukkig waren de smaak en goesting na pakweg 13 kikkertjes ervan af voor Cas want de pot bleef verder onaangeroerd. Naarmate de dag vorderde, vond ik het echt saai worden. Ik plofte bij Cas in de zetel en ging superstorend aan zijn oren frullen of in zijn gezicht blazen en overdreven luid zuchten. Dingetjes die hij anders zou doen. "Mama, waarom ga je niet even yoga doen?", zei hij rustig. Dit werd maar al te gek! Ik moest deze chaos halt toeroepen. "Ik heb al geyogat vandaag", mompelde ik infantiel. Zuchtend zette Cas de televisie uit en stelde vervolgens voor om een spelletje te spelen. Ik was door het dolle heen, zo opgelucht dat Pinky Malinky eindelijk de mond werd gesnoerd en dat we weer contact zouden hebben. Wederom besefte ik het belang van schermtijd-regels en ik was er trots op dat we die in ons huis zo zorgvuldig hanteren. Niemand heeft er baat bij als diens kind op het einde van de dag praat als een worstje met een pleister op zijn hoofd (Pinky Malinky, nvdr.) maar het is vooral hoogst ongezellig om in tijden van isolement, ook geen contact te hebben met je huisgenoten.

De rest van de avond speelden we spelletjes; maakten we een wandeling; stonden we in de rij aan de frituur te dansen en kropen we knus tegen elkaar tijdens het boeken lezen-moment. Vlak voor Cas in slaap viel, fluisterde hij: "Mama, ik heb toch liever dat we samen beslissingen nemen; ik werd een beetje moe van baas zijn". Ik drukte een zoen op zijn blonde hoofd en fluisterde terug: "Dat is oké, vriendje, je hebt nog tijd genoeg; wees maar lekker lang klein en kind". Vervolgens viel ik - zwevend tussen een lach en een traan van ontroering door zoveel onschuld - in slaap. Ik was ten slotte vroeg opgestaan...